‘Neen, dank u, maar ik wil niet bij jullie werken.’ Het is meer dan dertig jaar geleden, en de woorden waren misschien niet exact deze, maar daarop kwam de boodschap van Griet wel neer: toch maar niet. Toch werkt ze hier intussen nog steeds.
‘Iedereen begon in die tijd als begeleider in het kortverblijf, de roots van Monnikenheide’, vertelt Griet. ‘Bij mijn sollicitatie was ik héél overtuigd: hier wilde ik werken. Maar ik struikelde over de nachtdiensten die we toen nog deden (nu is er een vast nachtteam). Ik bestierf het telkens van de schrik dat er iets zou gebeuren en dat ik – piepjong nog - niet zou weten wat ik moest doen. Dus neen, ik wilde geen tweede vervangingscontract.’
Toch kwam er een week later weer een telefoontje: ‘Als het zonder nachtdiensten is, wil je dan wel?’ En zo begon ze dertig jaar geleden in het dagcentrum te werken, en ze is er nog steeds.
Spiegeltjes
Dertig jaar, hoe hou je dat vol? ‘Het grootste geschenk is voor mij net die vaste structuur, waardoor ik enorm kon groeien als mens. De job is me zodanig vertrouwd dat ik ze bij wijze van spreken met mijn ogen dicht zou kunnen doen. Ik hoef met niet te concentreren op cijfers of wat dan ook. Dat geeft me alle ruimte om me ervan bewust te zijn hoe ik zelf innerlijk evolueer. Die gasten van ons zijn echte spiegeltjes, hè, ze confronteren je heel sterk met hoe je bent en reageert. Zo ontstaan groeimomenten.’
‘Je bent het aan de gasten verplicht niet tegen je goesting te komen werken. In de periode van mijn scheiding liep ik daar tegenaan: ik kon het niet meer opbrengen. ‘Nu ga je eerst voor jezelf zorgen’, reageerde men hier. Ik ging een opleiding Gezondheidsbegeleiding volgen aan de Levensschool, vier jaar lang een dag per week, en vond daardoor nieuwe energie. Ik werd als mens rijker, en had daardoor ook meer te bieden. Mijn focus ligt nog meer op ‘zijn’ in plaats van ‘doen-doen-doen’.’
Yoga en verbinding
De sessies yoga met de gasten zijn er een concreet uitvloeisel van, ‘heel deugddoend, zowel voor de gasten als voor mezelf’, maar het uit zich vooral in Griets rustige aanwezigheid. Recenter volgde ze nog een opleiding in verbindende communicatie, waarbij je op een niet-oordelende, empathische manier en vanuit contact met jezelf, stilstaat bij wat ieders gevoelens en behoeften in een situatie zijn. ‘Zo had ik daarover net nog, aan de hand van kaartjes, een gesprek met een cliënte, om haar te helpen duiden waarom ze even minder goed in haar vel zit.’
‘Zo houd ik het dus zonder moeite vol: door telkens een leveltje hoger te gaan. Door voorbij het praktische en de routine aandacht te kunnen geven aan hoe de gasten zich voelen. Zij hebben er enorm baat bij om af en toe rustig een individueel gesprek te hebben, en beluisterd te worden. Het is verbazend welke wijze dingen ze dan zeggen.’
‘Bij mij moet je niet zijn voor de grote ambiance, neen, dat kunnen mijn collega’s veel beter! Bij mij komen ze rondhangen als het ‘s wat rustiger mag. En zo kunnen ze bijtanken, volgens de behoefte van dat moment.’