Zoals veel collega’s maakte Jana kennis met Monnikenheide-Spectrum via stages. ‘Ik had voor ‘verzorging’ gekozen als studierichting, en wilde zeker proberen of de zorg voor mensen met een beperking me zou liggen. Het bleek super. Zorgen voor ouderen of kindjes lag me ook wel, maar hier kreeg ik een veel sterker gevoel bij. Ik kon me hier echt in ‘smijten’, niets was me te veel, ik werd niet moe… en ik ging naar huis met een gevoel van voldoening en trots.’
‘Ik had er zo’n goed gevoel bij, het matchte met de gevoelsmens die ik ben, dus later kwam ik terug voor een langere stage. Mijn toenmalige hoofdopvoeder stimuleerde me om de kans te grijpen om te blijven en na de stage volgde een vervangingscontract, en uiteindelijk een vast contract.’
Pedagogisch
Jana werkte eerst in de zorgwoning Bloesem en stapte dan over naar zorgwoning Violet. Allebei woningen voor mensen met een relatief ernstige beperking en hoge zorgnood. ‘Ik vind de combinatie van het verzorgende met het pedagogische aspect heel leuk. De verzorgingstaken zijn fijn, maar daar stopt het niet. Je bent ook opvoeder-begeleider: we hebben bijvoorbeeld bewoners met best wat pit die we begeleiden om de grenzen van wat kan en niet kan te leren aanvoelen, of we bereiden hen voor op een bezoek aan hun ouders of familie. Je kan bij de leidinggevenden aangeven in welk soort context je wil werken, ze houden er rekening mee wie je bent als persoon en waar je het best zou passen.’
Taartje
‘In een gemoedelijke sfeer groeien heel warme banden. Het doet deugd te voelen dat je echt belangrijk bent voor de bewoners. En ook met de familie is er doorgaans een sterke band; zij zijn een belangrijke partner voor ons, zij kennen hun familielid uiteindelijk het best.’
Terwijl we zitten te praten, komt een bewoonster trots haar nieuwe schoenen tonen: ‘We zijn gaan shoppen, Jana en ik!’ ‘Ja, dat is zo. En ook een taartje gaan eten, he?’ ‘Met chocomelk! Jana is een lieve!’
‘Ik ben haar mentor’, legt Jana uit. Elke bewoner heeft een van de begeleiders als mentor: iemand die zich nog een tikkeltje harder over hen ontfermt. Die een verjaardagsfeestje plant, of mee naar de winkel gaat voor kleren of schoenen als de familie dat niet (meer) kan. Die wat extra aandacht geeft en de gemoedsgesteldheid in de gaten houdt. Die mee aanschuift bij de gesprekken met de familie, waarin de evolutie van de bewoner wordt besproken.
Afscheid
In de woning Violet moesten de bewoners en het team in het voorbije jaar jammer genoeg afscheid nemen van vier bewoners die overleden, een minder leuke kant van deze job. ‘Dat komt hard aan, en het voelt oneerlijk aan, zelfs als het om oudere mensen gaat. Je ziet hen gewoon graag, hè, je bent bijna elke dag bij hen. Dus je rouwt mee. Op zulke momenten is een goed team zo belangrijk, en groei je nog meer naar mekaar toe, door samen te huilen, samen herinneringen op te halen… We betrekken de bewoners ook, we zijn eerlijk tegenover hen, zij voelen dat sowieso aan en geven je een extra knuffel.’