Kenny naar Spanje
- Nieuwsbericht
- 11 December 2018
Waar krachten zich bundelen, kan een droom het daglicht zien. In oktober had dit de slagzin kunnen zijn in Monnikenheide. In dit huis, waar mensen met en zonder beperking leren van elkaar, was het dit keer Kenny die zijn wens te kennen gaf. Zijn mama die hij al jaren niet meer ziet -omdat zij het Belgische weer inruilde voor de Spaanse zon, is ernstig ziek. Het videochatten werd opgedreven. Een dankbaar medium in tijden van afstand, maar geen vervanging voor één omhelzing die zonder woorden alles zegt.
Naarmate de ziekte van zijn mama vorderde, groeide bij Kenny het verlangen om haar nog een keer te zien. Een laatste keer misschien. Dat wisten hij en wij maar al te goed. Toen bleek dat zij palliatief was, gaf zij ook te kennen haar zoon nog één keer te willen ontmoeten.
De kwetsbaarheid van een moeder in deze fase en het verlangen van een zoon, nodigden ons uit om te durven luisteren naar deze uitgesproken wens. Er zouden evenveel geldige redenen geweest zijn om het niet te doen dan wel. En toch kozen we om te geloven dat het moest lukken.
Toen we luidop uitspraken om ervoor te willen gaan, leek plots alles naadloos in de plooi te vallen. Een geschenk, want veel tijd heeft een mens niet wanneer de term palliatief valt. Twee thuisverpleegsters die Kenny goed kennen, sprongen met hun enthousiasme meteen op de kar en boden zich vrijwillig aan om reisgenoten te zijn. De paramedische dienst puzzelde een rolstoel in elkaar die makkelijk mee op het vliegtuig kon, zijn elektrische rolstoel moest helaas thuisblijven. Als bij wonder waren nog net 3 zitjes over op de vlucht die we zochten. In Spanje was een goede kennis van de mama bereid om mee te werken waar nodig. De bewindvoerder van Kenny stapte mee in het verhaal en gunde ook hem deze reis, net als zijn begeleiding.
Dus vloog Kenny naar Spanje.
|
Kenny vertelt: Toen ik bij de kinesisten de rolstoel uitteste, kreeg ik het nieuws: “De vlucht is geboekt, je kan naar Spanje vertrekken!” Ik was heel blij! En toen ging het snel: twee keer slapen, inpakken en wegwezen. Ik was blij dat het vertrek naderde. Ik mocht in mijn kleren gaan slapen, werd om vijf uur gewekt en opgehaald door de taxi. Op de luchthaven van Deurne stonden de Sofies (n.v.d.r. de zelfstandige VIP-verpleegsters) mij op te wachten voor dit spannend avontuur. We vertrokken in het donker en kwamen om 9 uur 's morgens aan in Spanje. Het was regenachtig weer. We gingen eerst naar het hotel om ons te installeren. Elke dag, na de middag, gingen we langs bij mama in het ziekenhuis. Het was heel warm in het ziekenhuis, wel 30°. Gelukkig was er airco op de kamer. De eerste keer dat ik mama terugzag was ik heel blij. Mama zag er net uit als op de foto die ik nog ontvangen had voor vertrek. Mijn pop, mijn vrouw, Brittany, mocht 1 nachtje bij mama blijven slapen. Ik genoot van de kleine dingen: een babbeltje maken, samen lachen, mijn mama die gek deed, een afscheidskus bij vertrek... En na de bezoekjes bij mama genoot ik van mijn VIP-behandeling: wandelen aan zee, terrasje doen met een fris biertje, lekkere zoete cocktail met aardbeismaak drinken, plonsen in het lekker warme zwembad met een glaasje bij de hand, rustmomentje op de kamer om even af te koelen met de airco, lekker eten op restaurant (voorgerechtje, hoofdgerecht, dessertje, wijntje proeven…), foto’s maken van deze momentjes en lachen met bewerkte foto’s, ’s morgens uitslapen... We bezochten de mediamarkt en testen enkele koptelefoons uit. Ik kocht ook een nep-bril op de markt, omdat mijn mama verteld had dat ik heel mooi stond met een bril. Die draag ik nu heel vaak en heel graag. Eén keer gingen we ook het huis van mama bezoeken, samen met JJ en zijn vrouw. Zo kwam ik nog één keer op de plek waar ik enkele jaren geleden mooie momenten met mama beleefde. De grote goudbruine honden, Kaylee en Ramses, verwelkomden me warm. Ze leken me nog te kennen. Het was een regenachtige dag, en ik kon niet meer binnen in het huis. De woonkamer was overgenomen door de honden en ik kon de trappen niet op. We verbleven in een heel fijn hotel. Ik schreef zelf een recensie in het engels op hun facebookpagina: “It hotel was very very beautiful fine and very beautiful inside and the room was also very beautiful and the swimming pool was nice. It was not so cold and cafeteria was amazing good food, was very very very nice and breakfast was also very very very nice! I will promise I will come back to there sure.” In Spanje was het tussen de 20° en 26°, heerlijke temperaturen, “I love it”. Ik hou van warm, zeker en vast! Ik wou dat ik ook in Spanje kon wonen, want daar is het veel fijner weer dan in België. Toen we terug in Deurne landden, was het 10° in België. Dat is echt koud. Ik vind ik niet leuk om in de kou te zitten, ik bevries bijna. Ik kreeg van mama haar grote TV. Die staat nu te pronken op mijn kamer. De Sofies maakten een mooi fotoboek van de reis en met dit boek kan ik nog met iedereen terugkijken naar deze reis.
|
Een tweetal weken nadat Kenny weer thuis was in Monnikenheide, ontvingen we het nieuws dat zijn mama overleden is. Het lijkt alsof ze gewacht heeft op die laatste strohalm van verlangen. En Kenny, die neemt de herinnering aan deze reis mee als een warm deken, zijn leven lang.
‘Dit hebben we goed gedaan met elkaar’, klonk het onder de collega’s. Kenny bakte koekjes om iedereen te bedanken. En met een glimlach van Zoersel tot in Spanje,zei hij niets en zei hij alles.
Door Kenny, Leen De Cock en Katleen Van Gorp
|
De Sofies (VIP verpleegkundigen) aan het woord: Het was fijn om dit te mogen meemaken en te mogen doen met ons beiden. Het is ons gelukt omdat het ons hele team en iedereen van Monnikenheide mee in de bres sprong… want de tijd drong… Bij het eerste bezoek was het nog wat wennen: we kenden de mama niet en er was een speciaal contact tussen moeder en zoon. Mama deed haar best om zich sterk te houden en zelfs Kenny te entertainen. De volgende dag kenden we haar humor al beter en de 3e dag kregen we “mama in the mood” te zien, die Kenny op een fijne manier kon plagen en iedereen aan het lachen bracht. Ze gaf Kenny nog geld om een bril te kopen en een “nieuwe tenue”. De laatste dag regende het heel hard tijdens het bezoek. Mama kon zich niet meer sterk houden. Ze was minder alert, verward, ze was op. Kenny zag dit ook en dus bleven we niet te lang. De laatste knuffel was een zeer intens moment voor moeder en zoon. |
Nieuws
